تاریخچه باشگاه فوتبال لیورپول

تاریخچه باشگاه فوتبال لیورپول

در سال 1888 ليگ فوتبال انگليس راه اندازی شد و آنفيلد يکی از ورزشگاه های اصلی در ليگ به شمار می رفت . در روز شنبه ، 8 سپتامبر سال 1888 ورزشگاه آنفيلد به افرادي که براي تماشاي مسابقه آمده بودند خوش آمد مي گفت، در واقع آن روز ها اين ورزشگاه پذيرای رقيبان قرمز ها نبود بلکه اين اورتوني ها بودند که به عنوان اولين تيم شهر در اين ورزشگاه خود نمايی می کردند .


اورتوني ها که آن موقع لباس هاي چهار خانه اي آبي و سفيد می پوشيدند با قهرماني در ليگ انگليس در سال 1891 نامي براي خود در آنفيلد دست وپا کردند ، تيم وجود خود را مديون يک کشيش قابل احترام در کليساي سنت دومينگو و جان هولدينگ می دانست با اين حال جان هولدينگ که روياهای زيادی را برای پيشرفت فوتبال شهر در سر مي پروراند، بعد ها که شهردار ليورپول شد ، باشگاه فوتبال ليورپول را راه اندازي کرد .


همه چيز از اين جا شروع شد که ابتدا جوان هايي که با شور و علاقه اي خاص در « استنلي پارک » فوتبال بازي مي کردند ، تيمي آماتور به کمک بعضی از اعضای کلیسای سنت دومینگو نام سنت دومينگو را تشکيل دادند که دقيقاً يک سال بعد به اورتون تغيير نام يافت . بازيکنان سنت دومينگو همديگر را در کليساي مذبور ملاقات نمي کردند بلکه آنها معمولاً در هتل کوئينزهد واقع در خيابان ويليج در همسايگي مکاني به اين اسم"Ye Anciente Everton Toffee House" گرد هم مي آمدند که همين باعث شد آن ها را "The Toffees"(به معناي آب نبات چوبي ها ) صدا بزنند که اين لقب برای آن ها جاودانه ماند .


اورتوني ها ابتدا در يک مکان محدود بازي مي کردند که بعد در يک محل سر سبز بين جاده آنفيلد و جاده والتون برک مستقر شدند . تيم به کمک راهنمايي هاي زيرکانه آقاي جان هولدينگ از نظر مالي پيشرفت کرد و به موفقيت رسيد . جان هولدينگ که کارو بارش تجارت آبجوي معروف انگليسی به نام ALE بود در آن موقع عضو انجمن شوراي شهر ليورپول بود که بعد ها به سمت شهرداري رسيد .


با اين وجود چهره او بزرگترين فراموش شده اين شهر شد هر چند که لوحي برنزين در بيرون از ورزشگاه آنفيلد و نيز تمثيلي از وي در موزه باشگاه ليورپول خاطرات وي را حفظ نموده است .


براي مردي که باشگاه اورتون را توسعه داد و بعد ها موسس باشگاه ليور پول شد جاي شگفتي دارد که زياد در خاطره ها نباشد هر چند نشانه هايي در مهمان خانه ساندن در گوشه اي از خيابان کوتاه گولدينگ جايی که جان به عنوان سلطان اورتون معروف بود از وي هست . در اين مهمانخانه که متعلق به جان بود ، وي اجازه مي داد که اعضای باشگاه اورتون همديگر را ملاقات و از سالن بولينگ آن به عنوان اتاق لباس بازيکان استفاده کنند و اين همان جايی است که هم اورتوني ها و بعد ليور پولي ها براي نخستين بار عکس يادگاري گرفتند.


جاي سوال دارد که آيا اورتون مي توانست بدون کمک جان هولدينگ در سال 1888 عضو ليگ شود . او اورتون را در سال 1884 به آنفيلد آورد . آن ها قبلاَ زمين کوچکي واقع در خيابان پريووري در شمال استنلي پارک را اجاره کرده بودند . اما زياد مورد استقبال جمعيت آنجا نشدند .


بنابراين هولدينگ پيش دوستش اررل رفت که صاحب يک مکان در خيابان آنفيلد بود و اررل متقاعد شد زمين را در اختیار هولئینگ بگذارد . و جان هم این زمین را به باشگاه اجاره کرد و اين همان آنفيلد بزرگ است که تا سال 1892 اورتون در اين مکان بازي مي کرد .


اجاره اين زمين براي مسئولان باشگاه سخت گران تمام شد و همين باعث بوجود آمدن اختلافاتي بين اورتوني ها و هولدينگ شد از طرفي هولدينگ هم تمايل شديدي براي فروش محصولاتش در زمين داشت و از اين طريق سود فراواني بدست مي آورد اما هنوز اين جان بود که به باشگاه کمک هاي مالي براي خريد بازيکن و بازسازي زمين مي کرد .


کشمکش و درگيري برسر اينکه يک باشگاه چگونه اداره و مديريت شود در سال 1891 پيش آمد و در همين سال اجاره آنفيلد هم بالا رفت . باشگاه اورتون که در سال 1884 ، 100 پوند مي پرداخت در سال 1891 مي بايست 250 پوند به هولدينگ بپردازد . هولدينگ نظريه هاي هوشمندانه و کارگر خود را در اين مورد ارائه داد . در 15 سپتامبر 1891 به همين منظور با مسئولان باشگاه اورتون به مذاکره نشست . هولدينگ مي گفت که اورتون بايد آنفيلد و زمين هاي اطرافش را بخرد اين طوري از شر اجاره آن راحت مي شود اما قيمت به نظر بالا مي رسيد و مسئولان گفتند نه . در اکتبر همان سال اکثر مسئولان و بازيکنان اورتون دست به اعتصاب زدند و از تيم خارج شدند . اين مشکل باعث شد که هولدينگ هيچ سودي در اين مورد عايدش نشود و با خروج بعضي از اعضاي باشگاه نقشه اش اين بود که آنفيلد و زمين هاي مجاورش را بفروشد . به عقيده او از اين طريق مي توانست پاداش 9 سال خدمت به باشگاه را که يک ريسک بزرگ در طي اين مدت براي او بود دريافت کند . هولدينگ به اورتون وام آزاد داد و متذکر شد که باشگاه نيز کار درآمدزايی خود را دنبال کند . اما او نقشه هاي ديگري داشت او مي خواست که تيم ، زمين را بخرد و توانايي پرداخت بدهي هايش را داشته باشد . متأسفانه بيشتر اعضای تيم اورتون ايده هولدينگ را نپذيرفتند و به شدت عکس العمل نشان دادند و اين کار باعث شد که هولدينگ سخت ناراحت شود به همين خاطر در يادداشتي براي مسئولان اورتون نوشت « اصلاً نمي فهمم که با يک نفر که تمام سرمايه خود را روي يک تيم باشگاه فوتبال و مسئولانش گذاشته چنين رفتار شود ».


بنابراين جدايي رسمي اورتون و هولدينگ در 12 مارچ سال 1892 روي داد . در جلسه جدايي ، يکي از اعضای اورتون به نام جان ماهون که جلسه را رهبري مي کرد هنگامي که جان به طور غير منتطره اي دگرگون شده می ديد ، بلند شد که به او صندلي بدهد و در واقع او را سر جاي خود بنشاند اما با طرفداران هولدينگ روبه رو شد در همين حال جان جمله معروفي را بر زبان آورد : « من اينجا هستم در يک محاکمه و يک جنايتکار نمي تواند صندلي را از من بگيرد ». سپس با 18_19 نفر از اعضاي تيم(که بيشتر بازيکنان بودند ) جلسه را ترک کرد .


در 15 مارچ همان سال در خانه هولدينگ ، جان و عده اي از دوستانش که باشگاه اورتون را ترک کرده بودند باشگاه جديدي را بوجود آوردند و ويليام . اي . بارسلي يکي از دوستداران پرو پا قرص فوتبال پيشنهاد داد که اسم تيم جديد را ليورپول بگذارند .


بارسلي يکي از دبيران باشگاه اورتون بود که به عنوان اولين دبير ليورپول گماشته شد پيشنهاد او هولدينگ را سخت متعجب کرد زيرا هولدينگ مي خواست که يک اورتون جديد را شکل دهي کند و به همين منظور براي نام نويسي باشگاه جديد به لندن رفت و نام «باشگاه فوتبال اورتون و اتلتيک کمپاني گروندز» را ثبت کرد که بعداً در سال 1892 انجمن فوتبال در لندن اين اسم را بدليل همنامي با باشگاه قبلي رد کرد و ياد آورشد که دو باشگاه نمي توانند با يک نام مشابه در ليگ بازي کنند .


در زمان مشابه گروهي از هواداران متعصب اورتون که در بين آن ها گروهي از ارگان هاي کليساي سنت دومينگو هم بودند زميني را در شمال استنلي پارک خريدند که به آن گوديسون مي گفتند تيم اورتون از آن تاريخ آنفيلد را ترک کرد و در آنجا مستقر شد . و گولدينگ با يک زمين خالي در آنفيلد تنها ماند که تيم جديدش از اين به بعد در آن زمين بازي مي کرد . تيم جديد آن روز ها همواره مورد تحقير اورتوني ها قرار مي گرفت و اورتوني ها به آن لقب دشمن را دادند
هولدينگ در کنار جان مک کنا و همينطور بارسلي تيم را اداره مي کرد که اکثر کار هاي باشگاه توسط مک کنا صورت مي گرفت . مک کنا بعد ها رياست باشگاه ليورپول را بر عهده گرفت و در سال 1905 عضو انجمن ليگ انگليس شد و در سال 1910 بود که رياست ليگ فوتبال انگليس را برعهده گرفت .اقدامات وي باعث پيشرفت فوتبال در جزيره شد.
تيم جديد در سال 1894 رنگ قرمز را براي پيراهن هاي خود انتخاب کردند و در سال 1901 نيز آرم معروف لک لک را که نماد شهر بود به سينه زدند که از اين رو به لک لک ها معروف شدند .


در سال 1892 در خواست آن ها برای پيوستن به ليگ اول انگليس رد شد و آن ها مي بايست در ليگ لانکاس شاير بازي کنند و در اول سپتامبر سال 1892 بود که آنها اولين بازي دوستانه خود را در مقابل روترهام در ورزشگاه آنفيلد انجام دادند .


در زماني مشابه اورتون نيز در گوديسون پارک مسابقه داشت . حالا براي مردم شهر ليورپول جاي سوال بود که کدام يک از اين تيم ها را می بايست تشويق کنند . رئيس باشگاه ليورپول به روزنامه ها گفته بود که هيچ بازی را نمي توانيد به اين زيبايی از اورتون بببينيد ليورپول 1-7 بازي را برده و اين پيامي بود از طرف ليورپولي ها براي اورتوني ها .البته روزنامه ها تنها توانستند 100 نفر از مردم را متقاعد کنند که بازي ليورپول را ببينند . حدود 10000 نفر از مردم به گوديسون پارک رفته بودند و با اين کار تيم جديد شهر تحقير شد .


چند روز بعد در 3 سپتامبر 1892 ليورپول اولين مسابقه خود را در ليگ لانکاس شاير مقابل هاير والتون انجام داد اما اين بار هم چند 100 نفر از مردم شهر براي ديدن بازي آمده بودند بازي چند ساعتي بدليل تأخير مهمان عقب افتاد اما تيم جديد تحت مربیگری جان مکنا موفق شدند که با نتيجه سنگين 0-8 هاير والتون را شکست بدهند و اولين جرقه اي بود که ليورپول بی ادعا و محجوب ، خود را از ليگ منطقه اي بالا بکشد و اين براي تيمي که تنها 12 ماه از تأسيس آن می گذشت يک شروع ايده آل و رويايی بود . اين مسئله سخت اورتون را ناراحت مي کرد .


لیورپول با پيروزي هاي موفقيت آميز در ليگ يک شروع رويايي ر ا در تاريخ خود رقم زد و به عنوان تيمي شکست ناپذير به ساير تيم ها معرفي شد که سرانجام در فينال همان ليگ در مقابل نيوتن هيس به برتري رسيد و در ليگ به قهرماني رسيد .حال علاوه بر اورتون رقيبي ديگر نيز از اين به بعد با ليورپولي ها دشمني پيدا کرد . جان مکنا با رهبري هاي هوشمندانه خود تيم را به سوي موفقيت پيش می برد بنابراين هواداران به او لقب وفادار را دادند . اما در ليگ بعد تيم در انتهاي جدول قرار گرفت و سقوط کرد . اما با يک روحيه قهرمانانه و محکم خود را دوباره به همان ليگ رسانيد و در نهايت پس از هشت سال موفقيت هاي پي درپي سرانجام در ليگ اول انگليس در سال 1901 به اولين قهرماني خود رسيد . بذر اين موفقيت توسط تام واتسون افسانه اي در سال 1896 رقم خورد .که مربي آن روز هاي ليورپول بود تأثيري که او گذاشت به هيچ وجه فراموش شدنی نیست .


ببست سال بعد بک دوره موفقيت آميز ديگر براي ليورپول بود . در سال 22-1921 و 23-1922 آنها بار ديگر قهرمان ليگ شدند که از چهره هاي شاخص آن دوره اليشا اسکات دروازه بان تيم بود.


در اواخر دهه 20 ليورپول دچار افت فاحشي شد در حالي که رقيب ديرينه آنها اورتون بهتر بازي مي کرد . تيم در آن زمان نياز به تقويت اساسي داشت . در سال 1924 تيم بازيکان درجه يکی را در خود مي ديد که مي توان به گوردون هاجسون اشاره کرد که برترين گلزن ليورپول در آن زمان به شمار مي رفت تا اينکه در سال 1962 راجر هانت رکورد گل هاي او را شکست . هاجسون يکي از دو بازيکن آفريقاي جنوبي بود که براي قرمز ها بازي مي کرد . ديگري بري ني وي بود که در سال 1933 به تيم پيوست و تا سال 1943 در تيم باقي ماند در سال 1935 ليورپول با مت باسبي بازيکن منچستر سيتي قرارداد بست که بيش از 100 بازي براي ليورپول انجام داد . بعدها به او پيشنهاد مربيگري در آنفيلد داده شد اما او به منچستر يونايتد رفت .


در طول مدت جنگ جهاني دوم ليورپول پذيراي بازيکناني تظير بيل شنکلي بود. ليورپول با قهرماني در ليگ شروع کرد .در زمان جنگ جهاني دوم بازيکني به نام بيلي ليدل در سال 1938 در باشگاه ظهور کرد که به سرعت محبوب هواداران گشت و به او لقب ليدل پول براي خيلي از سال ها را دادند . در خط حمله آتشين سرخ ها آلبرت استابين و ليدل و جک بلامر بازي مي کردند که براي هر گونه تيمي خطرناک ظاهر مي شدند . يکي از بازيکنان مشهور ديگر باب پيس لي بود . تيم فصل 47-46 را با قهرماني پشت سر گذاشت اما در فصل بعد در ميان تعجب خيلي ها در ميانه هاي جدول جاي گرفت.


در دهه 50 ليورپول پرفروغ ظاهر نشد و نمايش بسيار ضعيفی داشت و همين باعث شد که در سال 1954 تيم به دسته 2 سقوط کند و مدت زيادي را در دسته دوم باقي بماند تا اينکه در سال 1962 دوباره به سطح اول فوتبال انگليس برگشت . تيم در آن هنگام تحت رهبري بيل شانکلي براي موفقيت هايی که درسال هاي بعد انتظار آن را مي کشيد ،آماده می شد .


شنکلي در دهه 70 دست به ساختار ي گسترده در تيم زد که نتيجه آن قهرماني در سال 1973 در ليگ بود در همان سال بود که ليورپول اولين جام اروپايی را دشت کرد آن ها جام يوفا را بردند حال ليورپول بيش از پيش در اروپا شناخته شده تر به نظر مي رسيد . در آخرين سال حضور شنکلي در تيم ، دومين قهرماني در FA CUP از آن ليورپول شد . هواداران ليورپول هيچ گاه وي را از ياد نخواهند برد.


در سال 1974 باب پيسلي در باشگاه که قبلاً به عنوان کمک مربي در کنار بيلي شنکلي فعاليت مي کرد ، به سمت مربيگري رسيد . در دوره مربيگري او ليورپول يکی از دوران پر فروغ خود را سپري می کرد. او تا سال 1983 مربي ليورپول بود که در اين 9 سال يکي از موفق ترين مربيان ليگ در انگليس شناخته مي شد که تنها در فصل اول حضور او در ليورپول ، تيم بدون عنوان بود اما او در سال 1976 ليورپول را به قهرماني در ليگ انگليس رساند . تيم تحت رهبري او توانست جام يوفا را براي بار دوم در همين سال از آن خود کند ، همينظور تکرار قهرماني در ليگ در سال 1977 و فتح جام باشگاه هاي اروپا براي نخستين بار در تاريخ باشگاه رقم خورد و شهر ليورپول درسال 1977 غرق در شور و شادماني شد . در بازي فينال که در رم برگزار شد ليورپول با نتيجه 1-3 بورسيا مونشن گلادباخ را شکست داد و قهرمان شد . در اين بازي کوين کيگان آخرين بازي خود را براي ليورپول انجام داد که بعد از آن کني دالگليش جاي او را گرفت .


به طور کلي مي توان گفت در دهه هفتاد انگليس و اروپا ، جولان گاه يکه تازي تيم ليورپول بودند .
ازستارگان آن دوره يان راش بازيکن ولزي تيم بود . زماني که باب پيسلي قصد بازنشستگي را داشت هواداران از خود مي پرسيدند چه کسي مي تواند بعد از اين افتخارات او را تکرار کند ؟


در سال 1985 ليورپول به فينال جام باشگاه هاي اروپا رسيد . آن ها مي بايست در ورزشگاه هيسل واقع در بروکسل بلژيک به مصاف يوونتوس قهرمان ايتاليا بروند اما قبل از شروع بازي ، درگیری هواداران ليورپول با طرفداران یوونتوس منجر به مرگ 49 نفر در ورزشگاه شد که به همين خاطر کميته اجرايي ليگ اروپا تصميم به محروميت تمام تيم هاي انگليسي از حضور در هر رقابت اروپايي حتي بازي دوستانه تا سال 1990 گرفت. ليورپول بازي را 0-1 به يوونتوس واگذار کرد و نايب قهرمان شد .


در 15 آوریل 1989 هنگامی که لیوپول در هیلس بورو در حال بازی با تیم ناتینگهام فارست در نیمه نهایی FACUP بود در اثر ازدحام بیش از حد تماشاگران در برخورد با فنس های کنار زمین 95 نفر از هواداران لیورپول کشته شدند و این دومین حادثه غم انگیز برای باشگاه بود که هیچوقت از ذهن هواداران پاک نشد و لیگ آن سال تحت الشعاع آن فاجعه قرار گرفت .که بعداً به دستور تيلور ریپورت لیگ انگلستان تحت کنترل شديد نیرو های امنیتی پلیس در آمد.


در سال 2006 سهام باشگاه ليورپول توسط دو ميلياردر معروف آمريکايي به نام تام هيکس و جورج ژيلت خريده شد . مالکان جدید به هواداران این اطمینان را دادند که برای موفقیت و پیشرقت تیم همه کار خواهند کرد . حال باید دید که هواداران می توانند بار دیگر فرمانروایی لیورپول مثل دهه 70و 80 در انگلیس و اروپا ببینند و یا خیر و این رویایی است که همچنان در ذهن هواداران جای گرفته است .